Danny Beitsma: zorgbegeleider wordt ambachtsman

De opleiding Technicus Hout & Restauratie van het GRC trekt vogels van verschillende pluimage, maar wel met een gedeelde liefde voor hout. Voor Danny Beitsma bleek zijn werk als begeleider in de zorg niet houdbaar. Maar na slechts twee maanden op het GRC voelt hij zich al erg op zijn plek. “Ik ben hier om te leren en sta overal voor open.”

Zorg werd een last

Danny is 44 jaar en heeft, samen met zijn vriendin, twee zoons. Hij werkte zo’n twintig jaar in de zorg als begeleider van mensen met een beperking; gedragsproblemen, licht verstandelijke beperking en autisme. “Ik was daarnaast ook een beetje de regelneef, conciërge en klusjesman van het team. Als er wat moest worden geregeld of georganiseerd, dan kwam dat vaak bij mij terecht. De administratie die bij het werk hoorde werd ook steeds zwaarder. In het begin vond ik dat dynamische wel eervol en leuk, maar op de lange termijn was de combinatie duidelijk te zwaar. De focus op de zorg van de cliënt verdween langzamerhand en na twintig jaar was het voor mij ook op. Met een burn-out en depressie heb ik de zorg verlaten.”

Altijd al gevoel voor met de handen werken

“Twaalf jaar geleden kochten we een oud huis, een echt klushuis. Samen met mijn vader en een aantal vrienden heb ik dat verbouwd. Dat vond ik erg leuk,” vertelt Danny. “Vooral de combinatie van de zorg overdag en het klussen ’s avonds vond ik wel fijn om het hoofd leeg te kunnen maken. Dat zette mij, na de burn-out, ook op dit spoor. Ik wist dat ik niet meer geschikt zou zijn om terug te gaan. Uit de beroepstesten die ik deed kwamen werken met groen of hout tevoorschijn als mijn sterke kanten. En na een bezoek aan de Opleiding Technicus Hout & Restauratie, was de richting snel bepaald.”

Lesstof inhalen

“Ik ben pas op 1 februari begonnen, dus het is nog relatief nieuw. De eerste zes weken heb ik zoveel mogelijk lesstof ingehaald, en voor de eerste theorietest ben ik geslaagd, dus dat voelt goed.” De verwondering, die ook collega Meidi Goh voelde over delen van de lesstof die ogenschijnlijk niks met hout te maken hebben – zoals metselen, beton en bouwtechniek – begrijpt Danny ook wel. “Maar ik snap nu waarom die kennis over andere materialen en technieken belangrijk is.” Hout blijft echter trekken. Hij is bezig met een dambord voor zijn zoon van 11, “zodat ik me straks door hem kan laten inmaken,” zegt hij lachend. “Dat is heel leerzaam, want eiken- , noten- en perenhout (waaruit het dambord is opgebouwd – red.) reageren heel anders en ook de verbindingen zijn natuurlijk nieuw voor me. Ook moet ik nog handigheid krijgen in het gebruik van de verschillende machines. Ik leer dus heel veel in korte tijd.”

Erg op mijn plek

Nog niet alle zorgen zijn voorbij, want ondanks het feit, dat zijn vriendin ook werkt, draait Danny nog 12 tot 18 uur per week als fietskoerier. “Het UWV werkt niet echt mee als het om behoud van uitkering gaat. Daar valt nog wel wat te verbeteren.” Maar verder is Danny heel tevreden. “Roy (docent/coördinator van de opleiding – red.) is heel relaxed en behulpzaam. Hij heeft geen oordeel over wat je wilt gaan doen, laat je fouten maken en legt dingen rustig drie keer uit, als dat nodig is. En ook de groep vind ik leuk. Die is heel divers, maar iedereen is positief naar elkaar en er zijn voldoende raakvlakken om te ‘matchen’. Ik voel me hier erg op mijn plek.”